2.6.13

Εν ωρα "δημιουργιας"

Αν αναρωτηθηκατε ποτε τι μπορει να τριβιλιζει τη σκεψη ενος καλιτεχνη την ωρα που "φτιαχνει" ιδου ενα παραδειγμα δημιουργικων συνειρμων την ωρα που -εκ του προχειρου- σκαλιζα μια ξυλινη σχεδια ..
------------
Μπρος μου απλώνεται ο μεγάλος ο πάγκος του ξυλουργείου. Γνώριμη η μυρωδιά του πλανιαδουριου , η σκονη του ξυλου. Μια φαλτσέτα κόκκινη, κοφτερή, καινούργια με προκαλεί. Ασυναίσθητα το χέρι πιάνει ένα κομμάτι ξυλο, ένα μικρό,μικρούτσικο τριγωνικό ρετάλι πεύκου, χοντροκομμένο κ τετραγωνισμένο. Ανοίγει η λεπίδα,το ξύλο στη παλάμη χωμένο.
 « Να στρογγυλεψω τις γωνιές,να το γλυκάνω».
 Γλιστρά με δύναμη η λεπίδα κ ακουμπά στο δέρμα, εκεί σταματά. Ξανά κ ξανά η ίδια κίνηση. Λες κ η κόψη ξέρειτη διαδρομή… Αν μ έβλεπε η μανά μου θα φώναζε, «πάλι με σουγιάδες παίζεις, θα σφαχτείς.»Μα ποτέ δεν «σφάχτηκα». Αντε αραιά κ που, καμία γρατσουνιά, λίγο κόκκινο να βάφειτο μύλο . Αφού το λεπιδι το παω με τα νερά του «ξύλου» , αντίρρηση καμία δεντου φέρνω… Κ σκέφτομαι πως έτσι είναι η ζωη μου, μπορεί σε κάποιους να φαντάζειτου ρίσκου, της απερισκεψίας κ του θυμικού , όμως εμένα ασφαλής μου φαίνεται όληη πορεία… «Αφού κόντρα στα νερά δεν πάω… να μου κλωτσήσει το μαχαίρι να σφαχτώ»…« Τι κ αν μ αγγίζει καμία φορά»

Και δουλεύει ο σουγιάς την ώρα που το μυαλό ταξιδεύει…
Και η ψυχή σχεδιάζει ένα πανί, ένα τρίγωνο μικρό φλόκο , αυτοσχέδιοσαν από τζίβα… το τρώει το ξύλο το άγαρμπο, του δίνει  σχήμα  κπνοή του άνεμου, του δίνει κίνηση κ ζωή…
Γιατί πανί αναρωτιέμαι…

Κ ένα κομμάτι μικρό μαύρης φτελιάς  τετράγωνο, κορμοί θα γίνουν της σχεδίας…

Κ ένα κομμάτι σαν από φλούδας ξάκρισμα , σαν πεύκου ακίδα ,το κατάρτι θα παραστήσει…

Κ το σκαριασε η ψυχή μου το πλεούμενο της…Κατάδικο της, κατάδικομου…

Σχέδια Ρομβισωνα? αναρωτιέμαι. Μπα του ναυαγού η σχέδια δενμου ταίριαξε ποτέ… Αυτοσχέδιο πλεούμενο ονειροπόλου καλύτερα… Που λύνει σχοινιάκ ανοίγει άρμενα κ γύρω κ απανωδε του έχει το μπλε το χρώμα της ελευθέριας, πουδεν φοβάται τη φυγή.
 Και ψιθυρίζω  συνειρμικά τους στίχους που από χτες σφηνώθηκανβασανιστικά στο μυαλό :
«Με δίχως σημαίες και δίχως ιδέες
δίχως καβάντζα καμιά (… )
 Θες ν' αγγίξεις την αλήθεια
για βγες απ' έξω απ' τη συνήθεια»

Και προσγειώνομαι κ ξαναρωτιέμαι
 « Η μήπως τελικά  επειδή φοβάται –τούτη τη συνήθεια- επιλέγει τηφυγή..» Η ονειροπόλα μου κ μονίμως μπερδεμένη –σαν σε κουβάρι- ψυχή.
Ποιος ξέρει. Η σάμπως έχει σημασία καμία?…
"Μακριά από τους ναυαγιστες της στεριάς να είναι μόνο η ρότα " σκέφτομαι...
Που οχι δεν είναι μόνο στεριανοί -του κουρσού- πειρατές , που πλανεύουν μετα φώτα τα ταλαίπωρα τα πλεούμενα...
Λιμοκοντόροι της ζωής είναι , να ξεγελάσουν προσπαθούν δείχνοντας κ καλά τουλιμανιού τη μπούκα...
και στο νου έρχεται η φράση που διάβασα προχτές κ μ συνεπήρε η αληθεια της   κ ας μητη συνερίζομαι   ποτέ " η χειρότερη ραδα, το καλύτερο πέλαγος".
«Αχ Γιατρε μου δεν είμαι καλά» πρέπει  να αναφωνήσω με όλους τούτους τους συνειρμούς δημιούργησε το «μικρό αρχεγονο σκαρι μου»… Κάτι να περάσωτην ώρα μου έψαχνα, να απασχολήσω τα χέρια γύρευα  , όση ώρα περίμενα να πλανιστούν τα ξύλα τωνκοτσανελων… Κάτι να απασχολεί τη σκέψη μου την αλήτισσα , τούτο το μουντό βροχερόπρωινό του Ιούνη… «όμως μαζεύεται η σκέψη? Δεν έχει όρια, χύνεται, διαλέγει δρόμουςκ μονοπάτια αδιάβατα κ όπου βγει. Μπορεί κ πουθενά. Πειράζει?


----
"Ναι πειραζει τελικα"

1 σχόλιο: