Τα καραβια κανονικα δεν επρεπε να τα σκοτωνουν οι ανθρωποι, επρεπε να τα περνει στην αγκαλια της η θαλασσα την ωρα που τους πρεπει...
την βδομαδα που περασε παρουσα ημουνα στην καταστροφη , στο κοψιμο με τσαπα ενος μεγαλου σκαριου... Θυσια στο βωμο των κοινοτικων επιδοτησεων...
Το θεαμα αποκαρδιωτικο, βιαιο κ ταπιενωτικο ... εδω θα δειτε τις φωτογραφιες απο εκεινη την καταστροφη κ εδω την συνεντευξη μου αλλα κ την ειδηση οπως την καλυψε ο φακος του My lefkada...
Μια μέρα πριν "σπασουν" το σκαρι ετουτο, αναρωτιομουν αν το καικι ενοιωθε τι επροκειτο να συμβει... Την απορια μου ελυσε ο καλος μου φιλος ο Φανης γραφοντας μου «Το καραβι νιωθει τι θα συμβει. Άμα δεις αύριο λίγη σκουριά στα οκια, που σήμερα δεν είχε, μην απορήσεις...»...
Την αλλη μερα λιγα λεπτα πριν η τσαπα αρχισει την καταστροφη, εχοντας τα λογια τουτα κατα νου κ βλεποντας το οκιο - απο την ιταλικη λεξη "ματι" , το ματι δηλαδη της πλωρης του καραβιου- παρακαλεσα τον Πανο - ως τον ψηλοτερο των παρεβρισκομενων - να προσπαθησει να το βγαλει αλαβωτο... Πραγματικα, αυτο μαζι με ενα κομματι μαδερι κ 2 ξυλα ακομη ειναι οτι σωθηκε... κατι επρεπε λοιπον να φτιαχτει να θυμησει το καικι αυτο... Αφου πεδευτικα να αποφασισω σκεφτηκα πως πριν αρκετα χρονια στην πρωτη μου εκθεση ξυλογλυπτων κ πυρογραφιας , απουσιαζαν παντελως τα τρεχαντηρια... τοτε θεωρουσα αυτονοητο πως ειναι τοσα πολλα, αμετρητα, που θα υπηρχαν για χρονια πολλα στις θαλασσες μας... Μαλλον ομως καπου εκανα τοτε λαθος...Και τωρα μπρος στον επαπειλουμενο θανατο της ναυτικης μας παραδοσης -τιμης ενεκεν- πυρογραφισα για το οκιο την πλωρη την τρεχαντηρισια του Αθανασιος Γ.
Πυρογραφια λοιπον σε κυπαρρισι με το οκιο για κορνιζα... να θυμιζει το "Αθανασιος Γ. " , τον "Θανασακη" για τους πολλους, περήφανο κ αγέρωχο.
