Τεμπερα απο τις πρωτες αποπειρες μου να ζωγραφισω. σχεδιο του 1991. υπήρχε και δευτερο σχεδιο ,με ναυτιλο πολυ ομορφο, που όμως χαθηκε με τις τόσες μετακομίσεις. Αυτό το ανακαλυψα ξανα τυχαία μετα από μια 10 χρονια που το εψαχνα... το βρηκα ξανα μεσα σε μπλοκ ιχνογραφιας της κορης μου .... ευτυχως ειχε σωθει απο την αποπειρες της να ζωγραφίσει όταν ήταν μωρο....
Ταυτόχρονα με την εκ νεου ανακαλυψη του "ξεθαψα" και στίχους ξεχασμενους και γραμμενους λίγα χρόνια αργότερα (1999 ) την εποχή της εσωστρεφειας μου.
Ίσως λογοτεχνικά αν μην λέει και πολλά όμως συναισθηματικά σίγουρα αγγίζει όσους ένιωσαν έστω και μια φορά την ζωοφόρο πνοή της αλμύρας…
Κοχυλίων και κοχλιών ….Αν χειμώνα καιρό σε άμμο πάνω βαδίσεις….
Εκεί που η πνοή η θαλασσινή,
με του χώματος το άγγιγμα να συγκαιραστεί μάταια προσπαθεί,
Κοχύλια των πελάγων και της στεριάς κοχλιους ανάκατα θα αντικρίσεις…
Κοχύλια άγρια ,κομμάτια σπασμένα,
με τα φύκια , κοινή τους η μοίρα γραμμένη,
Θάλασσας ιστορίες , φουρτούνες και αλμύρα,
Βιώματα ζωηρά, ένδοξα, περασμένα …
Ποσειδώνα γνώρισαν και Ναϊάδες,
καραβιών πλώρες θωρούσαν,
Γοργόνες ακρόπρωρων, σειρήνες γυναίκες
Στολίδια σε ακροδάχτυλα τα κρατούσαν…
Σε ναυάγια παλιών σκαριών απάνω φωλιάσαν,
Σε βάθη ωκεανών και θαλασσών βυθούς,
Δελφινιών λαλιές για άκουσμα είχαν,
Εκεί που αλαργεύει των ανθρώπων ο νους….
Απομεινάρια αποστεωμένα και λείψανα τώρα,
Την ζωή τους την αλλοτινή νοσταλγούν,
Εδώ που το κύμα τους ξέβρασε,
κατάντησαν
με κοχλιούς στεριανούς να «συζητούν».
Και τι να τους πούνε τώρα οι «άλλοι»,
Μακρινοί της στεριάς συγγενείς,
Ιστορίες πεζές και μονότονες,
Για βροχές , συννεφιές και καιρούς….
Τους διηγούνται – οι του χώματος κοχλιοί- ο χρόνος στο καβούκι πως περνάει…
-«Κυλάει??» η απορία
- «Φυσικά» αγέρωχα και με άγνοια απαντούν .
«Στο κέλυφος σου κλεισμένος σαν είσαι,
τοίχους σαν αντικρίζεις καθημερινά,
λεπτομέρειες θα βρεις ασήμαντες,
λεπτομέρειες άφθονες
να γεμίσεις της μικρής σου ζωής τα κενά…»
-« Μα εμείς του νερού του αλμυρού.,
με το βλέμμα έξω αντικρίζουμε,
της θάλασσας θάματα και αναστεναγμούς,
των κυμάτων και του καιρού αιώνιες εναλλαγές ,
των καραβιών βάσανα και ταξιδεματα,
πλεούμενων ρότες και ναυτικούς…
που καιρός και που χρόνος
με λεπτομέρειες να ασχοληθούμε μικρες,
που καιρός και που χρόνος
τη βαρυγκώμια να νιώσουμε, ζήσης μονότονης υπό το βάρος ενός καβουκιού…»
Και γω λαθροκουστής της κουβέντας αυτής
Συγκρίσεις κάνω κρυφές,
ελπίζοντας αιώνια να παραμείνω,
Των κοχυλιών παντοτινός θαυμαστής…
