21.9.11

Πυρογραφημενη αγιογραφια

Η προκληση μεγαλη... το ξυλογλυπτο παλιο , πολυ παλιο, κυπαρισσενιο απομειναρι επιπλου... Κλαρια κουριας, ανθη και καρπη γυρω γυρω...
Η απραγγελια σαφης... χρωμα αν δωθει στα κλαδια διχως να μπουκωει το ξυλο, να φαινονται τα νερα του και πανω αγιογραφια... του Αγιου Νικολαου το θαμα.... Ομως να ξεφευφει απο το τρπο της αγιογραφισης το κλασσικο... οποτε οτι πρεπει για μενα που μεσα σε καλουπια και φορμες δεν χωρω...
Τα κλαδια με σινικης μελανια και μετα γυαλοχαρταρισμα να μεινει οπου εγω ηθελα χρωμα...
και στο ταμπλο αφου πρωτα το περασα με ασπρη σινικη ολο ( οτι πιο δυσκολο για να πυρογραφισω μετα) εφτιαξα πυρογραφια και ξανα χρωματα σινικης για την εικονα...




Και το αποτελεσμα ηταν αυτο που ηθελαν οι παργγελιοδοτες και εγω πολυ το φχαριστηθηκα γιατι τον Αγιο Νικολα - θαλασσινων προστατης γαρ- ηθελα με τροπο δικο μου να τον τιμησω....

9.9.11

του μηχανουργειου... πυρογραφιες....

Μπορει να εχω καιρο να ενημερωσω το μπλογκ ομως οι δημιουργιες δεν μου απειλεπαν... ουτε βεβαια οι σκοτουρες και τα τρεχαματα... και επειδη καθως λενε οι καλλιτεχνες ειναι παραξενα τρενα, αλλοιωτικα και ασυμβιβαστα και ενιοτε πνευματα ανησυχα... τα της ψυχης μου τα εξεφρασα - αντι γραπτου- πανω σε δυο πυρογραφιες παραξενες....
Απο το μηχανουργειο δανειστικα... γραναζια, λαμαρινες ρουλεμαν και μεταλικες ροδελες... α και το mab gass  το φλογιστρο το δυνατο των κολλησεων...α και ξυλα μουτσουρωμενα λαδωμενα και γανομενα...
Απο τα συνεργα τα καλιτενχικα ενα πυρογραφο ταπεινο ισα για τις γραμμες... και κηρομπογιες της πλακας... με χρωμα ομως δυνατο και ζωντανο...
Και διχως σκοπο, διχως προετοιμασια αφησα την ψυχη μου να εκφραστει , να με οδηγησει, να ξαλαφρωσει ..να παει τα συνεργα και τα χρωματα οπου εκεινη ηθελει...
και εν αρχη βγηκε ενα "συμπαν" ...ενας γαλαζιας  πολυχρωμος και ζωηρος μεσα απο ενα ξυλο καταμαυρο και καμενο αλλα και στο περιθωριο πεταμενο... και μετουσιωθηκαν τα γραναζια  που με ειχαν παγιδευσει σε αστερια και πλανητες αγνωστους και ελκυστικους.... και για το γαλακτερο το μονοπατι μεσα σε τουτο το χαος... κηρομπογια έξυσα και με το καμινετο την "κολλησα" πανω στο ξυλο...


Και μολις το πρωτο φορτωμα εβγαλε η ψυχη θελησε τα γραναζια  σε μπουκετα λουλουδιων ζωηροχρωμα και ελπιδοφορα να μετουσιωσει...Και δεν θυμαμαι  αλλη μερα  δημιουργιας  το χερι και το νου  και κυριως την καρδια να δουλευουν και να εκφραζονται με τετοια ενταση και τοσο παθος...
Δεν ειχα σκοπο , ουτε σχεδιο , ουτε πλανο στα υποψη οταν διαλεγα τα "ανταλλακτικα" του μηχαουργειου τα πεταμενα για να κανω "πειραματα" με το φλογιστρο το δυνατο...Ομως η καρδια αλλα πρεσβευε και πηρε τα ηνια και εβγαλε ολη την ενταση που μεσα στην ψυχη μου ειχε συσσωρευτει...

Το αποτελεσμα δεν το περιμενα... ηταν σαν ενα χερι ξενο να οδηγει το δικο μου... ομως περα απο την οποια καλιττεχνικη ή μη αξια ειναι τα δυο κομματια που την δεδομενη στιγμη εξεφρασαν απολυτα την ψυχη, την αγωνια, τους φοβους, τον εγκλωβισμο αλλα και την ελπιδα... και αν πρωτο δουλεψε το καμινετο και ο πυρογραφος και το μαυρο ... την τελευταια "πινελια" , την τελευταια λέξη την ειχε το χρώμα

υ.γ. αφιερωμενο σε οσους δυσπιστους δεν πιστευουν πως μεσα σε καθε εργο κρυφεται κατι απο την ψυχη του δημιουργου...
υ.γ. αφιερωμενο σε οσους δυσπιστους δεν πιστευουν πως η τεχνη ειναι μετουσιωση την εσωτερης εκφρασης...
υ.γ. αφιερωμενο σε οσους δυσπιστους δεν πιστεουν πως η δημιουργια - με την οποια μορφη της - δεν ειναι δυναμη γεννεσιουργος